M. Gauquelin popełnił samobójstwo 20 maja 1991 roku. W 1993 roku Suitbert Ertel — niemiecki statystyk i psycholog, który znany jest np. z tekstu krytykującego eksperyment Carlsona (polski opis, tekst oryginalny PDF) — na temat samobójstwa Gauquelina pisał:
»Przyczyna tragedii Gauquelina może tkwić w jego wieloletniej bezskutecznej walce o uznanie jego odkryć przez mainstreamową naukę. Wysiłki związane z obroną empirycznych obserwacji przed kolejnymi atakami trzech organizacji sceptycznych wyczerpały go. W każdym z tych przypadków miał do czynienia z przejawami złej woli i tak podejrzanymi strategiami, że niektórzy członkowie krytykujących go organizacji opuścili je na znak protestu. Michel Gauquelin pozostał na polu bitwy przez niemal trzy dekady, lecz pod koniec życia nieraz skarżył się, że napięcie, jakiego doświadczał przez te dziesięciolecia walki wyczerpały jego siły życiowe.
Gauquelin nie zostawił po sobie żadnego dokumentu z wyjaśnieniem swojej decyzji, lecz istnieją co do tego pewne sugestie. W swojej ostatniej woli zażądał, by wszystkie dane empiryczne zgromadzone przez całe jego życie, ponad 30 000 idealnie uporządkowanych dokumentów dotyczących danych urodzeniowych, zostały zniszczone. Jego wola została wykonana i chyba nie można tego rozumieć inaczej niż jako oskarżenie, skierowane nie tylko przeciw tym, którzy nie postępowali z nim fair, ale przeciwko wszystkim naukowcom, którzy nie pracowali i nie wycierpieli tyle co on w dążeniu do prawdy naukowej.«
— Źródło: Paul Kurtz, Jan Willem, Nienhuys, Ranjit Sandhu; Is the „Mars Effect” Genuine?; Jurnal of Scientific Exploration, 1997; Link: http://www.scientificexploration.org/journal/jse_11_1_kurtz.pdf